“Sempre de prèsa”: poesia dialettale per San Valentino

Te névi sempre de prèsa.
Te corévi dreo a tut e a tuti.
(No te savevi gnànca ti el perché)
Mai ‘na maledéta volta
che t’abia fermàda
en t’en me abràzo.

No gho mai gavest el coràgio
de dirte che la vita
l’è tut ‘na spresolada
e che el tèmp l’è catìf dal bòn.

E bisogna ciaparse adès!
Tegnirse strùchi.
Darse bàsi,
Ogni dí un de pú
de el dí prima.
(a scominziàr d’ancòi!)

Bisognerìa fermarse en minut
e sentàrse en gáida,
anca tute le volte che no se pòl,
a dirse che se se vol bèn.

Bastería quel.
Leone C.